[vc_row][vc_column][vc_column_text]

نفت گاز یا گازوئیل به عنوان سوخت موتورهای دیزلی و تأسیسات حرارتی بکار می رود. محدوده هیدروکربن های آن ۲۵۰ درجه سانتیگراد می باشد. نفت گاز عمدتاً از سه گروه – با دامنه نقطه جوش ۳۸۵ C و حتی ۲۵ C۱۴-C بین ۲۰ ۵۴ و ماکزیمم نقطه ریزش صفر درجه °C پارافینیک، نفتنیک و آروماتیک تشکیل شده و دارای حداقل نقطه اشتعال ۸۲۰- می باشد. مهمترین مشخصه آن عدد ۸۶۰ kg/m ۱۵.۶ برابر با ۳ °C سانتی گراد می باشد. دانسیته آن در دمای ستان است که باید بیشتر از ۵۰ باشد تا موتور نرم و بی صدا کار کند. یک معیار اندازه گیری برای نشان دادن زمان تاخیر احتراق سوخت در موتورهای (Cetane number) عدد ستان دیزل است. این عدد زمان تاخیر میان شروع پاشش به داخل محفظه احتراق و شروع احتراق سوخت را نشان می دهد. در طی این تاخیر زمان، سوخت جمع شده و سپس محترق می گردد و این احتراق به صورت انفجار صورت می گیرد تا بتواند یک ضربه قدرت تولید نمایدهر چه زمان تاخیر کمتر باشد احتراق یکنواخت تر خواهد بود. حداقل عدد ستان برای نفت گاز باید ۵۰ باشد. میزان عدد ستان بستگی به فرایندی دارد که نفت گاز از آن تولید میشود. نفت گاز تولید عدد ستان بالایی دارند و کیفیت احتراق آنها بسیار خوب است.

موارد کاربرد گازوئیل:

گازوئیل تجارتی کشور عمدتا از آمیختن محصولات نفت گاز حاصل از تقطیر اتمسفریک ، تقطیر در خلا، نفت گاز آیزوماکس، نفت سفید تقطیر در اتمسفر و مخلوط نفتا با درصدهای متفاوت در پالایشگاه های کشور بدست می آید که برای بهبود کیفیت احتراق سوخت در موتورهای دیزلی و کاهش آلاینده های زیست محیطی می بایست میزان گوگرد، ترکیبات نیتروژن دار و آروماتیک ها، دانسیته، نقطه جوش و باقیمانده کربن را در آن کاهش داد، ویژگیهای نفت گاز بستگی به نفت خام اولیه دارد.

مهم ترین این ویژگی ها عبارتند از:

در طی عملیات تقطیر نفت خام، پس از برش نفت سفید برش نفت گاز بدست می آید. این برش مخلوطی از هیدروکربن های مختلفی است که در مولکولشان بین ۲۰-۱۴ (یا حتی ۲۵) اتم کربن دارد.

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]