[vc_row][vc_column][vc_column_text]

روغن پایه به روغنی گفته می شود که به عنوان یک پایه برای روانکار محسوب می شود. مهم ترین جز تشکیل دهنده ی روانکارها از لحاظ حجمی، روغن پایه می باشد و از نظر وزنی به طور متوسط بیش از ۹۵% فرمولاسیون یک روانکار را تشکیل می دهد. 

در برخی از روانکارها (روغن کمپرسور و هیدرولیک) ۹۹% روغن را روغن پایه و تنها ۱% آن را مواد افزودنی تشکیل می دهد. روغن های پایه را می توان از منابع نفتی یا غیرنفتی به دست آورد. بیشتر روغن های پایه ی مصرفی در جهان از پالایش نفت خام به دست می آید. عمده ی ترکیبات تشکیل دهنده ی روغن های پایه را ترکیبات پارافینیک، نفتنیک و آروماتیک تشکیل می دهند.

خواص شیمیایی روغن پایه و چگونگی تاثیرگذاری آن بر کارایی روانکار نهایی

۱- فراریت: کم شدن روغن، غلیظ شدن روغن و شکل گیری رسوبات

۲- فعالیت سطحی: کف کردن، رهاسازی هوا، تشکیل امولسیون و فشار پذیری

۳- اکسید شدن: شکل گیری رسوبات، غلیظ شدن روغن، شکل گیری لجن و خوردگی فلزات

۴- گرانروی: سیالیت در دمای پایین، هدر رفتن انرژی، محافظت در برابر سایش و خنک کاری مناسب

۵- قدرت حل کنندگی: تمیزی موتور، سازگاری با درزگیرها، کاربردهای فرایندی و پایداری فرمولاسیون

روغن پایه ی به دست آمده از نفت خام را روغن پایه ی معدنی می نامند که خود شامل دو دسته ی روغن های پارافینیک و نفتنیک می باشد که از تصفیه ی نفت خام به دست می آیند. روغن های پارافینیک از هیدروکربن های نرمال (راست زنجیر) و هیدروکربن های ایزو (شاخه دار) تشکیل می شوند.

روغن های نفتنیک از هیدروکربن های حلقوی سیر شده ی یک یا چند حلقه ای تشکیل می شوند. روغن های پارافینیک در مقایسه با روغن های نفتنیک دارای خواص زیر هستند:

روغن های نفتنیک به طور کلی، برای محدوده های دمایی کم و هنگامی که نقطه ی ریزش پایین مورد نیاز است، به کار گرفته می شوند. به خصوص در روغن های هیدرولیک، سرد کننده ها، روغن های تولید لاستیک، فلزکاری و در روانکار های سیلندر برای موتور های بزرگ و گریس ها قابل استفاده می باشند

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]